Merhaba, ben Doktor Kerim Özcan.
1937’de Konya’da doğdum. Birkaç sene içinde yedi göbek memleketim olan Gelibolu’ya geldim ve ilkokulu bitirdim. Mezun olunca eniştemin desteğiyle Galatasaray Lisesi’ne girdim. 1956’da mezun oldum. Sekizi öğrenci, sekizi de etüt abisi ve doktor olarak tam 16 yatılı yılımı geçirdiğim Galatasaray’da kişiliğimi buldum.
Daha sonra en büyük ikinci hayalim olan tren makinistliğini bir kenara bırakarak tıp dünyasına ilk adımımı attım. 1962’de İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni, 1966’da ise Cerrahpaşa Üniversitesi İç Hastalıklar uzmanlığımı tamamladım ve doktorluk kariyerime başladım.
Taksim İlkyardım Hastanesi ve Gelibolu Askeri Hastanesi’nde geçirdiğim yılların ardından sevgili hastalarımı kendi muayenehanemde ağırlamaya başladım. 2020’de Korona virüs dünyaya korkuyu, bana da emekliliği tattırana kadar toplam 58 sene kesintisiz doktorluk yaptım. Bu süreçte yaklaşık 250.000 hasta baktım. 500.000 defa “hissetmeyeceksin bile” vaadiyle özel karışımlı domuz sıkımı iğnelerimle şifa dağıttım.
Hayatım boyunca doğal davrandım; hep güler yüzlü, esprili oldum. Sevdiklerimle vakit geçirmekten, çevreme yardım etmekten büyük haz duydum. Hayata hep pozitif baktım. Yaşamayı gerçekten, yürekten sevdim. Zorlukların beni üzmesine izin vermedim. En büyük sıkıntılarımı Galatasaray’ın mağlubiyetleri ile yaşadım. Yemek yemekten ve tavla oynamaktan benden daha fazla keyif alan birisinin var olabileceğine hiçbir zaman inanmadım. Aşığı olduğum, dünyanın en güzel yeri Gelibolu’ya faydamın dokunabilmesi için çok ter akıttım.
1977’de hayat arkadaşım, sevgili yavuklum, öteki yarım olan Meral ile evlendim. 1979’da tek çocuğum olan Burak’ın dünya gelmesini sağladım. 2015'te Gaye'nin aramıza katılmasıyla kayınbaba oldum; 2016’da Batı ve 2018’de Likya ile yoğun bir torun sevinci yaşadım. Kaya'nın, Nazlı'nın, Güner'in, Gökçe'nin, Zeynep'in, Duygu'nun, Fatih'in, Taner'in, İclal'in doktor Kerim babaları oldum. 16 Aralık 2021’de, 85. yaşımın içindeyken yaşadığım kalp krizi nedeniyle bu dünyaya veda ettim. Anılarımı sizlere bırakarak annem Saime, babam İbrahim, ablalarım Latife ve Mürüvvet, yeğenlerim Aziz ve Ayşe ile buluştum.
Geride bıraktığım birçok insanın kalbine dokunduğumu bilmek benim en büyük huzurum. 3 kelimeyle özetlenmiş haliyle Galatasaraylı ve Gelibolulu ve doktordum. Bir daha dünyaya gelme şansına sahip olsam, hiç düşünmeden aynı hayatı yaşamak isterim. Belki daha fazla düşeş ve daha fazla sandviç ile…